I Doodle

Kapatid (kaninang tanghali):  "Kuya, muka kang pusang-gala-na-hindi-nakatulog."

Huh?  Ayos sa ginamit na pang-uri* ang kapatid ko ah, pusang-gala-na-hindi-nakatulog.  Pfft.  Tumingin ako sa salamin.  Muka nga.

*(salamat sa pagwawasto, Klet Makulet) XD

[Untitled]

Maglilinis dapat ako ng kwarto kanina, pero hindi ko na natuloy. May istorbo kasi. Matagal ko ng hindi tinutulugan ang kwarto ko sa maraming kadahilanan, gaya ng masamang espirito na gumugulo lagi sa aking pagtulog. Biro lang 'yong "masama". Wala naman talaga syang ginagawang masama sa akin, pakiramdam ko lang naman ay lagi nya akong tinititigan hanggang sa pagtulog. Pero ok lang na maramdaman ko ang presensya nya, basta wag lang syang magpapakita.

Hindi tungkol sa multo ang post ko ngayon.

Kanina kasi, sabi ko nga, maglilinis ako dapat ng kwartto ko. Pero nung aayusin ko na dapat ulit yung mga gamit, na ginulo ko the other week, dun sa taas ng cabinet ko, bigla ko na namang nakita ang mga lumang engineering books ko. Sila ang tinutukoy ko na istorbo. Naisip ko na naman na dapat ay engineer na ako ngayon kung hindi lang ako napilitang huminto noon sa pag-aaral. Binuklat ko rin yung mga libro noong huling beses na nag-ayos ako ng kwarto. Sinipat-sipat lang ng kaunti noon. Pero kanina, hindi lang basta simpleng pagbuklat at pagpihit ng pahina ang ginawa ko.

Binasa ko at inaral ang unang chapter ng libro.

Napagtuunan ko ng pansin yung libro ko sa Thermodynamics. Tanda ko pa kung saan ko nabili 'yong libro. May kamahalan kasi sa bookstore ng eskwelahan ni don tomas, kaya para makatipid kahit na kaunti ay dinadayo ko pa talaga noon ang recto para doon bumili ng mga second-hand, pero maayos, na libro. Matino parin ang itsura ng libro hangggang ngayon, kahit na 6 na taon na syang nakatambak sa kabinet. Medyo kulubot na ang cover, dahil narin sa pag-urong ng plastic na ipinambalot ko. Pero syempre, ganun parin ang laman. Nakaka-nosebleed parin. Napasenti mode na naman ako kanina.

Saan na nga ba tumagas ang pangarap ko noon na maging isang magaling na engineer?

Paborito ko noon ang Thermodynamics, partikular ang Thermo 2. Subject na pang third year ang Thermodynamics. Bago mo makuha ang Thermodynamics 1, kailangang pasado mo muna ang Physics 4, Integral Calculus at Chemistry 4 (di ako sure sa Chem). Hindi na simple ang subjects noong third year. Komplikado ang lahat at hindi lang bast-basta memorization, kaya doon ako nagsimulang magseryoso sa pag-aaral. Isa pa, nagkasakit na kasi noon si Tatay - at alam ko noon palang, na manganganib ang buhay ko sa college kung hindi ako makakakuha ng scholarship. Mahal ang pagamot kay erpat, kaya do or die ang sitwasyon ng pag-aaral ko.

Natatandaan ko pa noon, ako ang kopyahan ng mga kaklase kong tamad mag-aral. Hindi ako natutong mangopya noong high school ako. Labag 'yon sa prinsipyo ko dati. Isa pa, matatalino ang mga kaklase ko sa hs at ang sino mang magtangkang mangopya ay pihadong maa-outcast. Kasalanang mortal kasi iyon sa section na halos lahat ay naghahabol sa honor roll. Pero nagbago ang pagtingin (parang crush lang) ko sa pangongopya noong tumuntong ako ng college. Lantaran kasi ang pangongopya at walang hiya-hiya sa mga kaklase.  Para akong na-demoralized.  Sa section ko noong high school, ikakahiya ang mahuhuling nangongopya (wala akong kilala na nagtangka), pero sa college, ikinakahiya ang hindi nagpapakopya. Aminado ako, na noong una, masama ang loob ko sa pagpapakopya. Hindi naman sa madamot ako sa impormasyon. Masama lang ang loob ko dahil hindi ako makakopya! Lugi ako eh! Malabo ang mata ko at kahit pa nakasalamin ako ay hindi ko rin kita. Kakailanganin ko pang ipihit ang ulo ko ng kulang-kulang 90-degrees para makita ang papel nila. Kaya naman sarili ko lang ang naaasahan ko noon pagdating sa exams.

Una akong nakatanggap ng genuine appreciation sa college noong third year. Sa Thermodynamics 2 class. May mga pagkakataon na sinasabihan ako ng mga kaklase ko na magaling daw ako. Alam kong panay buladas lamang iyon. Pero iba na kapag nanggaling sa isang professor ang magagandang salita. Si Engr. T ang tinutukoy ko, at sikat siya noon sa ME dept. Ayon sa balita, square root lang ng kabuuang bilang ng klase ang madalas na pumapasa sa subject nya.  Sa eskwelahan ni don tomas na maligaya na ang estudyante na makakuha lang ng tres, isinusumpa ang lahat ng ganyang klase ng propesor. Istrikto siya sa ang unang araw nya sa amin, at hindi naging maganda ang impresyon ko sa kanya. Parang tipikal na astang-mayabang-na-akala-mo-kung-sinong-magaling-na-prof. Yan ang unang tingin ko sa kanya. Hindi naman nagtagal ang pangit na impresyon ko sa kanya dahil iba sa nauna kong mga prof , natuto ako sa kanya. Hindi sariling aral ang nangyari, sa kanya ako mismo natuto. Quarter term ang educational system sa eskwelahan ni don tomas, kaya lahat ay mabilisan. Kinapos noon sa oras si Mr. T kaya pinagsabay-sabay nya sa loob ng napakalaking classroom ang final exam ng tatlo sa mga sections na hawak nya. Nakapwesto na ako sa upuan ng tinawag nya ako. Nagtaka ako. Pagdating sa harap, sinabihan nya ako na hindi na daw ako pwede mag take ng final exam. Nagulat ako dahil maganda ang performace ko sa klase nya. Tinanong ko sya kung bakit. Sabay tapik nya sa balikat ko, "kahit na ibagsak mo ang final exam, 1.5 pa rin ang grade mo eh. Sisiw lang itong final exam sayo. Exempted ka na". Pumalakpak ang tenga ko (at naramdaman ko talaga). Unang beses kasi na may propesor na nakapansin at nagbitaw ng magandang salita tungkol sa akin. At dahil busy sya, pinakiusapan nya ako na kung pwede daw ay ako ang magbantay sa exam ng klase nya. Kaya naman pala napakabulaklak ng papuring binigay nya sa akin - hihingi pala ng pabor. Naging instant-mini-celebrity ako sa maikling panahon pagkatapos ng final exam sa Thermo 2. Feeling ko rin noon ay matalino talaga ako at tumaas ang self-esteem ko.

3 school terms after that, himinto na ako sa college. Hindi kasi kinaya ng grade ko na makakuha ng scholarship. Bitin ng 0.03 ang marka ko para makakuha kahit ng half-scholarhsip (salamat sa isang kong prof na nagbigay sa akin ng dos na humila sa grade ko pababa). Konting-konti nalang sana. Kung alam ko lang, sana nag-effort pa ako ng mas mabuti para nawala ang 0.03 na difference sa grade requirement.  Yun na. May sakit si tatay eh, at paubos na ang pera ng pamilya. Kinailangan ko munang huminto sa pag-aaral.

Hindi na ako nakapagpatuloy ng pag-aaral pagkatapos noon.

Nakausap ko pa si Engr T bago ako huminto, humingi ako ng pabor, na kung pwede nya akong bigyan ng recommendation letter para makapag-apply ako sa Monbukagakusho Japanese scholarship. Hindi siya nagdalawang isip. Alam ko nalungkot si prof para sa akin nung nalaman nya na huminto ako sa pag-aaral. Sabi nya sa akin, ipagpatuloy ko raw ang pag-aaral ko pag nabigyan ng pagkakataon. Malaki daw ang potensyal ko para maging isang mahusay na engineer, at pwede pa raw akong maging higit sa kanya - yan ang sinabi nya sa akin. Nakatutuwang isipin na may taong naniwala at nagbigay ng papuri sa kakayahan ko bilang estudyante. Para sa akin, higit pa ang mga salitang binitiwan nya sa anumang medalya na maaaring iparangal. Hindi lang kasi papuri ang ibinigay nya sa akin, kundi pati tiwala at lakas ng loob.

Hindi rin ako natuloy sa Japanese scholarship dahil hinihingan nila ako ng transcript of records. Ang problema - ayaw ibigay ng registrar ang transcript ko. Hindi ko pa kasi bayad noon ang kulang ko sa tuition. Nasa ospital si tatay noon at nilalabanan ang kanser. Gustuhin ko man bayaran ang kulang ko sa tuition para makuha ang transcript, mas kailangan ni tatay ang pera para sa ospital.

Habang tinitingnan ko ulit ang mga libro ko kanina, hindi ko mapigilang manghinayang. Anim na taon na ang lumipas. Lahat ng inipon kong datos sa utak ko noong nag-aaral pa ako ay parang tuluyan ng tumagas at nasayang. Saan at paano ako ngayon magsisimula? Nalimutan ko na ang lahat ng napag-aralan ko. Ilang taon ding nabakante ang utak ko sa kakaprocess ng request at kakaayos ng problema ng mga kano sa telepono.

Pinangako ko noon na magiging engineer ako ano man ang mangyari. Pero ngayon, hindi ko na alam kung kaya ko pa. Patawad sa sarili ko, parang hindi ko na kayang tuparin ang luma kong pangako. Pakiramdam ko bumaba ang antas ng utak ko. Hindi ko alam kung ipagpapatuloy ko pa ang musmos kong pangarap, o kung ipagpapatuloy ko nalang ang pagpuputa ko sa gabi kapiling ang mga putang-inang kano sa telepono. Ang hirap. Masakit na sa bulsa pag ako'y bumalik, pihadong masakit rin sa utak dahil apat na taong impormasyon sa kolehiyo ang kakailanganin kong isaksak ulit sa utak ko para masimulan ang ikalimang taon ng kursong iniwan ko. Basta, huli man, magtatapos parin ako ng kolehiyo, kahit na magshift na lang ako sa mas simpleng kurso, para lang makakuha ng diploma na pwede kong isampal sa lipunang humihingi nito.

***Inilathala ko ito dito para magsilbing hamon sa akin. Hindi mo na kailangang ipamuka sa akin ang dapat kong gawin. Marami akong dahilan kung bakit hindi ko agad naipagpatuloy ang pag-aaral ko. Napag-isip-isip ko, sarili ko lang naman talaga ang pumipigil sa akin. Feeling down kasi ako nitong nakaraang mga araw. Kailangan ko lang ng konting tulak.  Balak ko na bumalik next year. Magtatapos ako ng kolehiyo. Period.***

Takteng Kabinet (at ang reenactment ng gulo sa korea at pagsabog ng bulkang bulusan sa condo ni ate)

****Ilang araw na akong tuliro at hindi mapalagay. Ang hirap talaga, ako lang ba ang walang pera ngayong pasko? Kawawa naman ako.****

Galing ako kanina sa condo ng kapatid ko sa Boni. Actually, apartment lang talaga yun... condo lang ang tawag ko para mas sosyal pakinggan. Eh bakit ko nga ba binuking na apartment lang talaga 'yon kung gusto ko naman syang palabasing sosyal? Isang malaking paradox. Tuliro na naman.  Balik sa condo. Nagbalik loob kasi ulit ang ate ko sa kanyang condo matapos ang dalawa o tatlong araw na pananatili sa ibang unit dahil sa pagbabakbak ng sahig para palitan ng mamahalin at makinang na tiles na wangis ng sa Edsa Shangrila Hotel. Yung tipong pwede ka ng manalamin sa sobrang kinang, kita pati panty pag nakapalda ang nakatayo. Ganown kakinang. Bago ang sahig, pero dyos ko, sobrang kalat. Ang alikabok. Ang baho. Ang gulo-gulo sa loob ng condo. Parang nagsabong ang North Korea at South Korea, katulong ang US, kasabay ng pagputok ng Bulkang Bulusan, sa loob ng condo ni ate. Letseng kalat. Kaya pala gaun nalang ang pagpilit ni ate na tulungan namin sya sa paglinis. Actually, kami lang ang naglinis dahil pagkatapos nya sa opisina ng hapon eh dumiretson naman sya at naglaro ng badminton kasama ang kanyang mga kaopisina. So ang ending, hindi ako tumulong maglinis, kundi ako ang naglinis. Kasama pala si bunso. Hindi ko kasi masyado naramdaman ang presensya ni bunso dahil ako lang halos ang naglinis ng buong condo. Haaay.

Kagabi palang nag-uusap na si bunso at si ate sa telepono kung ano-ano ang kailangang gawin sa condo. May mga bilin. Kampante naman ako na nayakap ng comprehension skills ni bunso ang mga habilin ni ate. So go kami kanina sa condo. Meron dun isang napakalaking cabinet na dating nakadikit sa dingding. Mataas yung kabinet, mga 7-talampakan ang taas, at isang metro ang lapad. Mabigat dahil gawa sa solidong kahoy. Di ko alam kung anong klaseng kahoy 'yon, pero parang sa puno ng malunggay. Basta matibay at mabigat. Nagulat na lang ako pagdating namin sa loob dahil binaklas pala ng nag-ayos ng condo ang malaking cabinet at inilipat ng pwesto - tapos hindi binalik! Pothang ina!!! Naiwan tuloy yung bakas ng pinaglagyan ng cabinet sa dingding.

Hindi pa ako kumikilos eh nanghihina na agad ako. Tinanong ko si bunso, "ano daw ang balak nya (ni ate) dito?"

Sagot naman si bunso, "ikaw na raw ang bahala mag-ayos eh."

Pothang-ina. Prinoblema ko kaagad yung bakas sa dingding na dating pwesto ng malaking kabinet. Iba na kasi yung kulay nya sa mismong kulang ng condo. Kelangan pinturahan. Pero wala akong pintura, at ayoko naman lumabas at mag-effort na bumili ng brush at pintura. Pero sa totoo lang, mas madaling magpintura kesa iurong yung napakabigat na kabinet na yon. Pero, naisip ko na baka sabihin ni ate eh trabahong tamad ako. Kilala ko si ate, ayaw nya ng trabahong tamad, at isa pa, isa syang cold-blooded at heartless na kapatid (oo, nanonood ako nung palabas sa hapon - ako na ang tambay), kaya imbes na bumili ng pintura, nagtyaga ako na itulak ang makalaglag-itlog na cabinet papunta sa orihinal nya na pwesto. Estima ko higit 12 feet ang distansya. Takte ang bigat!  Hindi ko na pinatulong sa bunso sa pagtulak sa kabinet dahil bukod sa babae sya eh medyo may pagkalampa rin. Kaya sariling sikap ako sa pagtulak ng cabinet.

Solb. Nasalo naman ng boxers ko ang itlog ko.

Madami pa akong ginawa pagkatapos ng pakikipagbuno ko sa kabinet na walastek. Punas dito, punas doon; pagpag dito, pagpag doon; kain dito, kain doon. Madami. Limang oras din ang inabot namin ni bunso para linisin ang buong condo. Kisame lang ang hindi dinapuan ng basahan. Gabi na nang dumating si ate. Sakto, may dala syang pagkain para sa mga inalipin nyang kapatid. Natuwa agad si ate dahil wala na ang mga kalat at basurang iniwan nya nung pumasok sya sa trabaho. Pagpasok nya ng kwarto, biglang "Nyek, anong ginawa nyo dito???"

Nagulat naman ako. Bakit daw bumalik sa dating pwesto yung cabinet.  Sabi ko naglakad mag-isa (patawang vice ganda, ang korni).  Sabi ko, "eh dyan naman talaga yan nakalagay diba?"

Sabay kamot ng ulo ni ate, "Eh pinabaklas ko nga yan kay Mang Kepweng at pinalipat doon (turo sa sulok) para ma-maximize ang space, tapos ibinalik mo din??? Kawawa naman yung matanda. Ang bigat-bigat kaya nyan!"

Takte, mas naawa pa sya sa matandang hindi kaano-ano kesa sa akin.

Hindi naman pala kasi pinapabalik ni ate ang cabinet sa dating pwesto. Ang bilin nya kay bunso, ako na raw ang bahala mag-ayos sa mga kasangkapan at "magpintura sa dating pwesto ng kabinet". Dyoskopo. Ilang lapad ng mantika ang ibinuwis ko sa pagbalik ng cabinet nya sa dati nitong pwesto, tapos hindi naman pala dapat ibalik.  Halos isang oras ko kayang itinulak ang lintek na kabinet na yon!  Mabuti na nga lang at hindi natuluyan ang itlog ko at hindi ako nalagutan ng main artery.

Matapos ang ilang minutong pagpapalitan ng laway, confirmed - di na-gets ni bunso ang bilin ni ate. Hindi naman daw nya ipapabalik 'yon dahil una, pinalipat nya talaga yon; at pangalawa, sobrang bigat daw nung kabinet para ipaurong sa cute nyang kapatid (ako 'yon).  Hindi raw kaya ng konsensiya nya at alam daw nyang tamad ako kaya imposibleng gawin ko rin 'yon.  Kaya nga daw si Mang Kepweng ang tinawag nya para magbaklas at maglipat ng kabinet kahapon kasi ayaw nya akong pahirapan. Sapul tuloy ako at ang aking maling akala na isa syang cold-blooded at heartless na kapatid. Alam nyang ubod-ng-bigat ng kabinet kaya hindi na nya ulit pinaurong sa akin. Salamat naman.

Kung minsan talaga, wala sa tamang hulog ang kasipagan ko.  Tsk tsk.

Pero kanina, nung pauwi na ako, nakonsensya ako bigla. Kasi binigyan nya ako ng pera bago kami umuwi (oo na, oo na, tambay ako, binibigyan lang ako ng mga kapatid ko ng pera!). Tinext ko tuloy sya, sabi ko sa off nya babalik ako sa condo para iurong ulit yung kabinet. Di pa sya nagrereply, malamang tulog na. Pero sigurado ako papayag 'yon.

Tahimik lang si bunso buong byahe pauwi sa bahay. Guilty, haha. XD Ok lang, at least nalaman ko ang tunay kong kakayahan. Mag kargador nalang kaya ako sa palengke. Magkaka-abs pa ako. Good idea.

****Nabanggit ko ang Bulkang Bulusan kanina.  Sana ok lang ang mga kababayan ng nanay ko sa Sorsogon.  Taga-Bulusan ang nanay ko, pero hindi naman apektado yung mga mayayaman naming kamag-anak doon.  Yung mga taga Irosin ang apektado, yung nasa likod ng Bulkan.  Sabi ng mga taga-Irosin, ang dugas daw ng bulkan.  Naturingang Bulusan Volcano ang pangalan pero sa ibang bayan namiminsala.****

Yan ang ate ko sa gilid ng Bulkan noong July. Ex-model ng Ford.

Sa totoo lang. sobrang lungkot ako dahil naubos na yung pinagmamalaki kong ipon.  Buti nalang nandyan ang pamilya ko na patuloy ang pagkupkop sa akin (syempre may kasamang sermon, pero ok lang, LOL).  Yung mga kainuman ko, wala na.  Letse.  Wala man lang mag-aya ng inom ngayon.  Kapag nasa ibaba ka na talaga, tanging pamilya lang ang siguradong hindi ka iiwan.  Positibo naman ako na may trabaho na ulit ako bago matapos ang taon.  Sure na yan.  Ang galing-galing ko kaya. XD

Ayan, nanghihinayang na naman ako sa nilisan kong trabaho. Shit.

Byerts now! XD





SEX TAYO!

Sabi nga nila, mas mabilis pumukaw ng atensiyon ang mga negatibo o di kaya ay mahalay na titulo.  Halimbawa, pag nilagyan ko ito ng titulo na "Patnubay ng Magulang ay Kailangan", magtatanong ka kung bakit kailangan ng patnubay ng magulang at lalong lalalim ang interes mo na malaman ang nilalaman nito, o kaya pag ang title naman ay "Bawal sa Pinoy", magtataka ka kung bakit bawal ito sa Pinoy kaya babasahin mo ito.  Ne-excite ka siguro. Pasensya na, pero hindi ito tungkol sa pagtatalik. Char-char lang yan. XD

Pero kapag nagkatrabaho na ako, pwede kitang ayaing magsex. Ilang beses din kaming nagsex ng mga katrabaho ko dati.  Oo, merong Sinangag EXpress malapit sa opinsina namin dati.  24 oras yan bukas kaya pwede tayong magSEX kahit anong oras. XD

Eto ang tinutukoy kong SEX. (larawan mula dito)

Bakit nga ba ako nagsulat ngayon?  Mula kasi sa aking pagba-blog-hop kanina ay napadpad ako sa datkom ni jkulisap. Mag-iiwan sana ako ng komento sa kanyang huling post, pero, gaya nga ng madalas mangyari, napahaba na naman ang comment ko (oo, kung minsan ugali ko ang magcomment-ala-post sa blog ng iba) - kaya naisipan ko na lang na gumawa ng isang buong post imbes na mag comment.

Ang tanong: Bakit nga ba madalas nating gamitan ng mga salitang panghalili ang mga bagay-bagay na may kinalaman sa usaping sex? Halimbawa, imbes na tite ay talong, junior, batuta, at iba pa, ang itinatawag natin dito. Ganundin sa pambabaeng kasarian - merong mani, tahong, talaba, at marami pang iba. Ang sarap di ba?

Eh bakit nga naman binigyan pa ng pangalan kung hindi rin naman ito tatawagin sa tunay na pangalan? Sa tingin ko wala naman sa pangalan yan, kundi sa kahulugan ng mismong bagay. Isipin mo, kung ang kilala mong talong ay tinawag na tite, at ang nakalawit sa pagitan ng binti mo ay bininyagang talong - hindi bat tite naman ang itatawag mo sa talong? (Sana ay naunawan mo ang paghahambing ko.)

Pero kung ikaw ang tatanungin ko, komportable ka ba na sabihin ang mga salitang iyan sa harap ng ibang tao? Halimbawa, sa teacher mo sa school, o sa pari nyo sa simbahan, or sa babaeng nililigawan mo, o kahit na sa mga kapatid o magulang mo, kaya mo kayang sabihin na, "malaki ang tite ko" nang hindi nagtutunog malaswa? Yung parang tunog "malaki-ang-kamay-ko" lang?

Malamang ay hindi.

Maging ako ay hindi kayang sabihin ang mga salitang tite at puke ng harapan sa ibang tao, lalo na sa mga hindi ko kilala. Hindi naman sa naaasiwa akong sabihin ang mga ito. Aba, kating-kati kaya akong sabihin at ipagkalat na malaki ang ano ko (ang alin?). Pero hindi ko ito kayang sabihin sa ibang tao ng diretso. Ito'y bilang "respeto" sa mga nakakarinig. Oo, ito'y pagpapakita ng respeto sa iba. Hindi kasi lahat ng tao ay bukas ang isipan sa pagtanggap sa mga ganyang salita o pahayag. Maaring hindi ito mahalay at normal lang para sa iba, pero hindi parin natin maikakaila na ang mga pahayag na tulad noon ay maaaring offensive para sa iba.

Kung tama man ito o mali, nasa kanya-kanyang pananaw na yan ng mga tao, base narin sa kung ano ang kinalakihan nila bilang moral at imoral. Maaari kasing ang amoral (hindi moral at hindi rin imoral - gaya kapag terminolohiyang medikal na ang usapan) para sa isa ay imoral pagdating sa iba.  Kaya para hindi makasakit ng iba, o makabastos (bastos - pumapasok ulit dito ang kinalakihan ng isang tao, kung moral o hindi ang isang bagay), nakaugalian na natin na gumamit ng mga panghaliling salita. Ang iba naman, ginagawa ito para sa katuwaan lamang.

Pero, kung kami-kami lang nga mga kaibigan ko ang nag-uusap, normal lang na mapag-usapan ang sex, walang hiya-hiya at walang pag-aalinlangan, dahil lahat naman kami ay nagkakaunawaan.

Sa usapang sex education naman - sang-ayon ako dito. Sa totoo lang dapat ay magulang ang gumagawa nito. Sa tingin ko ay mas nagiging makabuluhan at importante ang "mga aral" kapag nagmula ito sa mga mismong magulang o guardian ng bata, kumpara kung ito ay galing sa guro. Ito'y personal na pananaw lamang, dahil noong bata ako ay mas nakikinig ako sa mga magulang ko higit sa mga guro ko. Pero kung ang ibang magulang naman ang tatanungin, marami parin sa kanila ang hindi handa sa ganitong usapin at mas nanaisin pang mga guro na lamang sa paaralan ang gumawa ng tungkulin. Pero maging sino man yan, magulang o guro, ang importante ay magkaroon ng wastong paggagabay. Dapat habang bata palang ay itinuturo na sa mga bata na hindi normal ang hawakan ng ibang tao ang kanilang maseselang parte ng katawan, at kung mangyari man ito ay dapat magsumbong agad sila sa ibang nakatatanda. Ganyan kami pinalaki sa Australia (jowk). XD Maraming kaso narin kasi dito sa bansa natin ng mga batang naabuso dahil sa kakulangan sa kaalaman ng kanilang karapatan. Hindi naman ang aktuwal na "sex" ang ituturo, kundi ang mga realidad na sumasaklaw dito na hindi dapat ipagwalang-bahala. Kailangan lang talaga ay tamang ipormasyon na may aral at hindi kwentong-libog lang. Ayoko nang ungkatin pa kung ano-ano nga ba ang mga tamang paggabay. Alam mo na yan. Matalino ka di ba? Huwag mo sanang masamain kung anti-sex education ka. Hindi kita tatawaging bobo. kasi nga, gaya ng sinabi ko kanina, maaaring ang normal para sa akin ang imoral para sa iba. So kung anti-sex education ka, irerespeto parin kita, basta wag mo lang akong sasabihan na imoral dahil lang sa pabor ako dito.

Tinatamad na ako. Kasi naman dapat comment lang ito, napahaba lang, kaya ayan ginawa ko nalang post.

Sige na, byerts! XD

Bored? Try this:

1. Go to Google Maps.

2. Click "Get Directions".

3. Type Taiwan as the start location.

4. Type China as the endlocation.

5. Read STEP 24 of the directions.

6. have a safe TRIP!! XD



Saw this on a friend's wall in FB.  You see, may gamit din ang facebook, LOL.

Pero sa step 34 pwedeng mag Ferry. Gagong google maps yan oh. XD





UPDATE:
check nyo rin Taiwan to Japan, step 61 (kung may extra time ka pa), kinabog ang swimming. XD

Down to Zilch

I thought I'd be putting up some good news here today, but pfft, forget about the good news. I have none. I just had another one of those screw-you-all days today. I went to some big company in Mandaluyong only to be pissed-off the rest of the day. 

Why not lay all the cards down outright to avoid wasting both party's time?! Takte talaga nakakapang-init sila ng ulo kanina!!!

You prolly are wondering what the crock is about. Pfft. Confidential. Let's leave it that way for now. I'm not yet done with them (I'm want to kill them!!!)

The sentence prior this, of course, is a joke.

Good thing my sister's place is just a stone-throw away from where I had gone to. So we met up and went to McDonalds - her treat, of course, as I am totally broke and was overly pissed. I felt better after the early dinner. The fries was able to calm me down. Well, it always does. Some useless info here: If I'm in a bad mood and you want to cheer me up, take me to McDonalds and buy me a large fries (not the twister fries - errr, I don't like its taste and it's ridiculously high priced), better yet get me a BigMc combo meal and up size the fries and soda. Or take me to Wendy's and buy me the most expensive burger meal they have, in Biggie! That will surely lift my spirit back to its normal scale. In case you can't find fries (yes I'm not done yet), you can get me a box of pizza or half-a-gallon of chocolate ice cream with almonds or a genuine Mexican tacos. That's more than enough to make me smile from ear to ear. You see, I'm so easy to please. I turn into a child when presented with fries and pizza.

Now I'm feinding for real Mexican tacos. :-(

I want this!!!  Now!!!

My sister had to leave for work after our early dinner at McDo, so we didn't have much time to hang out. I was happy again after the dinner. Relieved, and slightly elated at the sour feeling and anger I had overcome, I thought of treating myself a medium size of Manila Scramble, which was right outside the mall. Used to have it everyday when I was in elementary and high school. I love scramble so much that a portion of my daily allowance was solely dedicated to it. While I was waiting in line, behind me were two old ladies talking about tonight's jackpot prize in the lottery. A whopping 495 Million Pesosesoses!!! I was soooo surprised it ballooned to that amount! I mean, it's the biggest jackpot in Philippine history!!! While I was waiting for my turn to get my medium size scramble, I asked one of the old ladies where the nearest lottery outlet is. It's inside the mall, I was told. So, while I was feeling nostalgic with my scramble, I found myself scrambling back inside the mall to place my bets in the lottery. The jackpot prize is 495 million, I thought, if I win I'd give half of it to charity, and the rest would be divided and shared with my folks at home. I was feeling hopeful, and I'm sure everybody else in line was. Two number combinations, and I was done. I folded 6 lotto cards (they're just there, uncontrolled - so might as well use a lot) and carefully placed my ticket in between to protect it.

But what are the odds of actually winning the 6/55 grand lotto? Well, it's one in 28,989,675! Pull up an excel worksheet and in a cell type-in =combin(55,6) to see the number. The probability of getting hit by a lightning might even be greater than winning the lottery. Pffft. But who knows, I might just win!  If I do, I'd get a house in Ayala Alabang, or in Dasmariñas Village or Forbes Park in Makati, and I'd put up a business to make my money produce more and more money until I'm rich enough to tell Henry Sy to move over.

Libre lang naman ang mangarap at umasa eh. XD

My already-happy feeling turned sour again when I took the bus home. An old crush, who was a schoolmate in high school, was on the same bus and asked me to take the seat next to her. I got surprised and excited because we did not see each other for more than 5 years. It's what I feel whenever I bump into old friends. How-are-you?,  I asked her excitedly.  She did not answer my question, instead she asked me if it was windy outside (Mahangin ba sa labas?), and started to laugh. That's when I realized my hair was looking shabby and ridiculous. I laughed with her, of course, but truth be told I felt so embarrassed I wish I rode the next bus. So I began explaining to her why my hair was such a mess and how it managed to cross the line of being unmanageable. I told her I cut my hair and that I'm actually pretty good at it (which is really true, but this talent is restricted to my own hair so don't ask me to cut yours) but I lost control of my hair when I forgot to trim it like what I used to do every couple of weeks or so, since I am mostly at home. So I pretty much embraced my semi-long hair and let it grow, I told her. Then she asked me where I work, yadah-yadah-yadah, and she began to tell stories about her great job as a boss in an international company, and then she showed me pictures of her husband and son, yadah-yadah-yadah....

....

....

....

and my sense of self-worth plummeted from its normal scale to zilch.

Siya na ang successful at may happy family. Ako na ang kabaligtaran. Pfft.

So much for the happiness that the large fries from McDonalds gave me. It just unraveled during the entire trip. Thanks to my old crush.

I got home, feeling gloomy and down, and sorry for myself.  I waited for the lotto draw, and of course, I didn't win. Not a single number from the winning combination is in my ticket.

Tomorrow is another day.  Oh Gawd I hope it's better!

Byerts!

Manny Pacquiao: Now you know!

Pacquiao vs Margarito

O ha, birthday ni tatay ngayon, at panigurado ako double celebration sya kasama ang mga sexy angels sa langit dahil nanalo na naman ang paborito nyang si Manny Pacquiao. Masugid na tagasubaybay ni Pacman si daddy noong nabubuhay pa sya - at talaga namang napapanganga at napapailag pa sya unconsciously habang nanonood noon na parang sya ang lumalaban.

Satisfied na raw si Pacman sa laban nya at hindi na nya kailangan si Mayweather (ang taray). Mangyayari nalang daw kung mangyayari talaga ang laban. At nagpromote pa talaga sya ng concert nya sa interview pagkatapos ng laban, lol.  Next fight nya sya narin daw ang kakanta ng Lupang Hinirang. @_@ 

Saludo ako kay Pacquiao, eh ang angas talaga eh!  Ang galing sa boksing!  Pero mas bibilib ako sa kanya kung ibabahagi nya rin sa madlang pipol ang premyong salapi, tutal lagi naman nyang sinasabi na para sa bayan ang laban nya. Kapag namigay ng cash si Pacquiao sa madlang Pilipino - doon ako maniniwala na para talaga sa Bayang Pilipino ang laban nya. XD

Sumumpa pa naman si Margarito sa Mexico na iuuwi nya ang panalo.  Kawawa naman ang Mexico, bugbog na bugbog na.  Si Nacho Libre na lang kaya ang ilaban nila. XD

Isang masigabo at bumubulwak na pagbati para sa tagumpay ni Pacquiao, at isang maligayang kaarawan kay daddy sa heaven! XD


*******
Update:  Sa isang banda, maswerte parin si Margarito dahil kahit nabugbog sya, nagawa parin nya ang isang bagay na matagal ng pinapangarap ng bawat Pilipino - ang makasapak ng isang congressman.  Di ba? XD

Clinton Aide Shouts at VP Binay [hindi porket mukang masama ay masama na ang intensiyon! huwag kang judgmental!]

Vice President Binay

(This happened last Thursday.  A female staff from the Clinton Foundation shouted at VP Binay and asked him to leave the VIP area where  former US Pres. Clinton was staying before his speech at the Manila Hotel.  The female staff didn't know who she was shouting at till Binay introduced himself as the Vice President of the Philippines.  Binay Obidiently exited the VIP area and the female staff immediately apologized to him.)

What happened here is abominable on three counts.  First, there's really no point in shouting at Vice President Binay (or anyone), no matter where angle you regard it from; second, it's stupid of her not to know at least the Vice President of the country she's visiting; and third, she's not in her own country to act like she's some sort of a greater entity.  Filipinos, in general, are nice and respectful to foreign visitors, and we always try to make them feel at home.  Looks like this Clinton aide took the feel-at-home-invitation to heart, errr, a little bit too much. (Sisigaw-sigaw, nasa bahay ka ba, ha ate? ha?)  She should get a comprehensive foreign diplomacy training for chrisake!  Well, I know Binay is short and dark and, errrr... (***i'm trying to be nice here***), very simple looking, so I guess he was mistaken as somebody gatecrashing the event. Clinton's staff was just doing her job but it is not safe to assume that people whose personal appearance (or faces, lol) she doesn't like are there to mess up the event. And shouting is very disrespectful as it is unnecessary.

Well, shouting maybe necessary if one is really being stubborn and unreasonable and you want to get your message delivered.   That just doesn't apply to Binay.

Eto ba ang mukang gagawa ng masama?  Hindi naman ah!

Moral: Hindi porket mukang masama ay masama na ang pakay.  Huwag judgmental!  Don't judge the book by its cover (especially if you're not a judge - waaah, corny! XD).

The aide's disrespectful action doesn't speak for most Americans though, or most people from other countries for that matter, so this is NOT an anti-American post.

Byerts now! XD

Blah for 11/12/2010 [Myself, birthdays, and stumbleupon]

It dawned on me just now that the post prior this is equally self-centred as the rest of this blog. I was this - I was that - I am blah bah blah sheeesh blah, and that. MEEEEEEEE.......

Don't get me wrong. The idea of telling parts of my life's story isn't bad. In fact, much has been said in this blog about who I am/was. It's the frequency of doing it that makes me a little sick now. How poor can that be - I'm sick and tired of me own stuff, pfft. I don't want to talk about myself anymore, but, errr, I don't have any other news to share neither. And that's what the problem is - I want to get this little psuedoworld going as part of my fresh-new-start-blah but I don't have enough coins in hand. Bad news, I sure have a couple, but this is not the right place to rant about them.

Now I think I am ranting again. Sorry.

Btw, It's my father's birthday on the 14'th - just a little info for you to digest. I miss him. I think my life would have been better if he's still alive. That I'd be better in making choices and in setting my priorities if he was around during the critical moments of my life. My life is a total bullets (bs), though, I am now on the process of pulling myself back together. Pfft...I better stop now before this turns again into another emoish-blah.

It was my yougest sister's birthday last Nov. 9, geee - I forgot to mention it here. Until now I feel bad that I wasn't able to contribute anything on her birthday. I'm sorry, panget.

Oh (insert-yellow-light-bulb-here) - i got something to share! Just the other day, I stumble upon this website called stumbleupon. Go check it! (Note: Don't laugh if you've been introduced to that site a long time ago. Please understand I only learned to use the computer last month and that site is completely new to me.) It is pretty useful especially during idle moments, when one has nothing better to do. The site allows its registered users to pull up random websites related to the interests they marked during the account set-up. I found some cool websites, and they're just soooo effing cool I'd rather not share them here. Go try it!

What else, errr, I guess that's it for today. Let's call this a post. Byerts! XD

Public Elementary School [mahaba ang original title kanina pero pinaikli ko nalang kasi baka ma-bore ka magbasa kapag title palang ay sobrang haba na, tapos yung aktuwal post eh sobrang haba din.]

Isang pangkaraniwang araw/gabi lamang ngayon. Walang bago. Puro luma't inaamag lamang na karanasan at ideya ang maaaring kong ibahagi dito. Haiks. Eh paano ba naman magkakaroon ng bago, ikaw ba naman itong tumambay sa bahay ng ilang buwan at walang ibang gawin kundi magkamot ng ano, wala talagang interesanteng bagay ang maaari mong maikwento.

Nakita ko sa blog ni gillboard noong isang araw ang kwento ng kanyang buhay elementarya, at naisipan ko itong gayahin. Ingetero lang ako, ipagpaumanhin.

Tutal naman ay bored ako, idadamay ko narin kayo.  Kung ayaw mong magsisi dahil sa haba nito, wag mo nalang basahin.  Payo lang.

Grade 1:

Mahirap lang kami, kaya sa public elementary school ako pumasok. At dahil natural na sa pamilya namin ang pagiging late kahit saan mang lakad - late rin ako na-enroll ng nanay ko. First-come-first-served ang siste sa public school. Dahil late ako na-enroll, section 20 ako napunta. Kada section noon ay may 50 na estudyante. Samakatuwid, nasa pagitan ako ng ika-950 at ika-1000 na enrollee. Ang room namin ay nasa pinakadulong building at pinakamabahong parte din ng eskwelahan. Bakit pinakamabaho? Kasi ang pinakaluma at pinakamabahong cr ng eskwela ay nasa likod lang ng room namin, at ang opisyal na basurahan ng eskwela ay 5 kandirit lang mula sa room. Mas Malas ang section 21, dahil isang hakbang palabas sa pinto, sabay pihit sa kaliwa, ay basurahan na.

Hindi naman ako nagtagal sa section 20, dahil pagkatapos ng dalawang buwan ay inilipat ako ni titser sa section 3. Hindi ko alam kung ano talaga ang nangyari. Siguro ay narealized ng teacher ko na hindi ako nababagay sa mabahong lugar na yon (arte lang, haha). Pagkatapos nga ng dalawang buwan ay nanibago akong muli dahil iba na naman ang mga muka ng classmates ko. Akala ko noon makakahinga na ako ng maluwag kahit papano, pero hindi pala doon nagtatapos ang usapang baho. Nagkaroon ako ng seatmate na may luga, at hindi kaaya-aya ang amoy nito. Katabi ko sya sa upuan. Hindi ko naman talaga sya katabi noong unang lipat ko dahil nakaupo siya sa unang row at nasa bandang gitnang row ako. Mangyaring hindi na nakatiis ang titser namin sa kanya, kaya ilang araw mula noong lumipat ako, pinalipat din nya si classmate-na-may-luga ng upuan - sa tabi ko. Lahat ata sila ay pinagdaanan ang karanasang iyon, at nagkataon lang na ako ang huling mag-aaral sa klase, kaya ako narin ang nagdusa buong taon. Hindi naman ako lugi. Quits lang kami nung katabi nya sa kabilang silya.

Grade 2:

Nalipat ako sa section 2. Dito ako unang nagkaroon ng mga kaibigan. Naging matalik na kaibigan ko si.... errr....shit, sorry, nakalimutan ko ang pangalan nya. Basta tanda ko yung water jug nya na tadtad ng stickers ng teenage mutant ninja turtles na lagi ko ring iniinuman. Lumipat kasi sya sa isang private school pagkatapos ng taon kaya hindi ko na sya matandaan. Bata palang ay pawisin na ako. Lalo na ang kamay ko, sa sobrang pasmado ay pwede na itong lagyan ng gripo kapag pinagpapawisan, kaya naman lagi akong may baon na panyo - at walang palya yan. Trademark ko nung estudyante ako ay laging may pinapatungang panyo ang kamay ko pag nagsusulat. Isang araw, may pagsusulit kami. Ang masamang balita - naiwan ko ang panyo ko, pumalya ako. Kung nag-aral ka rin sa public school, malamang ay alam mo na laging sira ang bintilador sa mga classrooms. Habang nag-e-exam kami, habang tahimik ang buong klase, ako ay pawis na pawis at init na init, at ang test paper ko - basang-basa. Sa sobrang basa ay hindi na ako makapagsulat ng maayos. Nabubutas ang papel kapag sinusulatan ko na ng lapis. Natakot ako na hindi ko matatapos ang exam, at napaiyak ako dahil dito. Nakakahiya mang aminin, umiyak ako sa klase. Pinuntahan naman ako ni titser at tinanong kung bakit ako umiiyak. Awang-awa sa akin si Mrs. Flores, kaya pinaypayan nya ako habang nakaupo, at nagtanong rin sya sa klase kung sino ang may extrang panyo, at di naman ako nabigo dahil may nagkusang magpahiram ng bimpo. Natapos ko rin ang exam at umuwi ng maligaya.

Kinabukasan, maaga ako dumating ng school dahil maaga kami sinundo ng tricycle na service ko. Panghapon ang mga grade 2, at habang naghihintay kami ng mga kapwa-ko-maaga-dumating-na-classmates na lumabas ang mga morning shift na grade 1, nagdesisyon kami na maglaro muna ng habulan. "Mataya-taya" kami sa quadrangle sa ilalim ng araw sa katanghaliang tapat. Hindi namin namalayan na lumabas na pala ang mga grade 1 students at napansin nalang namin na tinatawag na kami ni Mrs. Flores. Patay, galit si ma'am! Lahat kami na nag mataya-taya ay napalo (namamalo pa ang mga titser noong dekada 90), pero dahil espesyal akong estudyante, may bonus ako kay ma'am. Sobrang sakit sa pingot na halos pumilas sa tenga ko. Sabi ni Mrs. Flores, "At ikaw, tatakbo-takbo ka dyan, tapos pag pinawisan ka na naman iiyak-iyak ka!!!" -sabay pingot. Hindi na ulit ako naglaro ng mataya-taya kapag malapit na magsimula ang klase simula noon.

Grade 3:

Section 2. Si Mrs Amante ang adviser ko. Meron syang kakaibang katangian, at dahil dito ay sobrang sakit nyang mamingot at manghila ng patilya. Ano ang kakaiba nyang katangian? Dalawa ang hinlalaki nya sa kanang kamay!  Titser rin namin sya sa math. Hindi ako mahilig mag-aral noong bata ako. Hindi naman kasi ako pinipilit na mag-aral sa bahay ng magulang ko gaya ng ibang bata na kilala ko. Understanding si erpat at ermat sa karapatan kong makapaglaro at makapaglibang bilang bata kaya naman lagi akong laman ng kalsada. Pero dahil dalawa ang hinlalaki ni mam sa kanang kamay at ayaw kong masabunutan sa patilya ng ubod-ng-sakit, napilitan ako na sauluhin ang multiplication at division table.  Kabisado ko yan, kahit pagbalig-baligtarin mo pa dati - salamat sa takot ko sa titser ko. Feeling ko tuloy noon ay matalino ako sa math kahit kabisote lang naman talaga ako.

Grade 3 din noong una (at huli) akong tumae sa cr sa eskwela. Hoy hoy hoy, alam ko iniisip mo. Iniisip mo na sa classroom talaga ako tumae at nagkukunwari lang na sa cr ako tumae, ano? Loko, hindi no. Sa cr ako tumae, pero may nakakita sa akin na tumatae ako sa cr, si Palito (di tunay na pangalan ng hayop). Bihirang-bihira lang ako pumasok sa cr dahil nakakawala sa tamang pag-iisip ang amoy ng cr sa public elementary school.  Isa iyong buhay na patunay ng impyerno sa lupa.  Balik sa cr: noon ngang oras na yon, meron palang sumunod na nag may-i-go-out sa klase, at nakita nya nga ako na lumabas mula sa cubicle. Siya ang mortal enemy ko noon at dalawang beses kami nagsuntukan (may kwento tungkol dito mamaya). Tumae si Palito sa klase noong grade 2 kami, at akala nya ay pagkakataon na nya iyon para makabawi sa lahat ng kanyang pagdurusa noong grade 2. Pagdating ng break, tuwang-tuwa niyang pinagkalat sa buong klase na nakita daw nya akong tumatae sa cr. Ang walangyang hitad, gusto pang dungisan ang karangalan ko sa school. Syempre hindi ako nagpatalo.  Kaya para ibangon ang sandaling-nadungisan ko na dangal, inungkat ko ulit ang pangyayari noong grade 2, na buti pa ako at sa cr tumatae, hindi kagaya nya na sa klase nagkalat ng lagim. Ang ending - sya parin ang talo. Bihira ako mang-asar noong bata, pero grabe ako mang-asar pag nasa mood.

Grade 4:

Section 2 parin. Mabait ang titser namin, si Mrs. Gudoy, siguro ay dahil sa ang anak nya na si Cherry ay kaklase din namin. Nabanggit ko kanina na nakipagsuntukan ako ng dalawang beses kay Palito.  Dito 'yon nangyari.  Dati ng mabigat ang loob ko kay Palito dahil alam kong ninakaw nya ang paborito kong lapis noong grade 3. Sinasabi nya na kanya ang lapis, pero alam kong akln yon dahil may palatandaan ako. Uso ang gagamba noon (spider derby) at bida ang mga batang may malaking panlabang gagamba. Isang araw, habang ipinapakita ko ang aking gagamba sa mga kaklase, sinadya ni Palito na pitikin ito. Nalaglag ito sa sahig at nagkagulo ang iba hanggang sa natapakan ang gagamba ko. Right there and then (umiinglish bigla) ay tinulak ko sya, sabay kantyaw ng "hawakan mo nga sa tenga" ng iba kong kaklase, at nauwi na nga ito sa suntukan. Hindi ko alam kung papaano kami naawat.

Hindi doon natapos ang suntukan namin. Dahil hindi ako makaget-over sa ginawa nya sa gagamba ko, kinabukasan ay gumanti ako. Habang break, inubos ko ang laman ng malaking lalagyan ng paste ko at nilagay ko sa isang papel, sabay punta kay Palito na noon ay nakaupo lang. Binatukan ko si Palito habang nasa kamay ko ang papel na punong-puno ng paste. Hindi sya nakapag react agad, nagulat sya. Mabait akong bata, pero lintik lang talaga ang walang ganti. Mangiyak-ngiyak nyang tinanggal ang papel sa ulo nya at maghapon syang nagtatanggal ng paste sa buhok. Hindi sya nagsumbong sa titser, pero pagkatapos ng klase ay nag-aya syang magsuntukan kami sa bukid sa likod ng eskwela. Lalaki sa lalaki. Kaming dalawa lang ang usapan. Pagdating sa bukid, takte, ang daming estudyante na hindi namin kilala. May iba rin palang nagsusuntukan, haha. At iyon nga, habang may nagsusuntukang iba ay nagsuntukan narin kami habang may bitbit na bag. Syempre, ako ang nanalo. Kwawa siya sa akin. Simula noong huling sapakan namin ni Joel Q (ay si Palito pala), hindi na nya ako ginulo. Hindi ko narin sya tinigilan, este, ginulo.

May magaganda rin namang bagay na nagyari noong grade 4. Dito ako natutong magdrawing at gumawa ng komiks sa likuran ng mga notebooks, dahil narin sa impluwensya ng mga kaklase at kaibigan ko na sina Danmilson at Ogie.  Paborito kong idrawing sila combatron at son gokou.  Dito rin ako nagkaroon ng seryosong crush - Si Aiza. Hindi na ako mahihiya kahit mabasa niya to, bata pa kaya kami noon! 

Pahabol.  Dito ko rin unang nadiskubre ang baho ng mga public school pagdating sa mga achievement tests laban sa iba pang public elementary schools.  Hindi ko alam kung anong tawag noon sa exam na 'yon, pero ilang beses ako nag-take ng exam gamit ang pangalan ng ibat-ibang estudyante.  Hmmm.... Pampataas ng over-all performance ng eskwelahan.

Grade 5:

Nalipat ako sa section 1. Medyo na culture shock ako noong una dahil hindi ako sanay na panay matatalino ang kaklase ko. Nakasanayan ko noon na naglalaro lang ang buong klase kapag breaktime., pero doon ko lang nalaman na iba pala ang kultura sa honor section. Mas mukang seryoso ang mga estudyante. Wala na noon si Aiza dahil lumipat na sya sa private school, kaya nakahanap ako ng bagong crush(es) - Si Christia L at si Sheila Marie C. Ang room namin ay doon sa pinakamagandang room sa main building, malapit sa principal's office kaya bawal mag-ingay ng malakas. Swerte kami sa room, pero may kaakibat din itong kamalasan. Kapag may meeting ang mga school officials/teachers/visitors, room namin ang laging ginagamit. Ang bagsak namin - doon sa malawak na waiting shed sa quadrangle. Kamusta naman, doon kami nakaupo sa maalikabok na semento/hagdan ng quadrangle.  Pero tuloy parin ang klase. Actually, masarap naman kahit papano ang pakiramdam ng magklase sa labas ng room. Mas malaya ang pakiramdam dahil mas marami kaming nakikita sa labas at hindi lang panay muka ng titser at blackboard. Minsan naman, pagsuswertihin, doon kami ini-evacuate sa library. First time ko makapasok sa library noon. Di ko talaga maintindihan, pero doon lang sa public school namin ata ang library na bawal ang estudyante sa loob. Nakakapasok lang ako ng library noon kapag doon kami nagkaklase.

Nagkasakit ang driver ng tricycle service ko kaya nawalan ako ng service noong grade 5. Hindi na ako kinuha ni tatay ng bagong service dahil malaki na raw ako.  Meron akong kaklase na sa tapat lang ng compound namin nakatira, at hatid-sundo siya lagi ng lolo nya na may traysikel,  kaya kinaibigan ko sya. Si Ramon. User friendly lang ako. Kaya ayun, libre sakay narin ako pauwi. At ang natitipid ko noon sa traysikel na pamasahe, pinang-vi-video ko sa may Bergado kapag weekends, sa kanto ng Montillano, Alabang. Favorite ko noong video ay Street Fighter at Samurai Showdown.  Baligtad pa noon sa video ang pangalan ni Vega at Balrog ng Street Fighter. 

Noong grade 5 ako nagsimulang matutong mag gitara, kasabay ng kaibigan ko at schoolmate na si Noel. At dahil naawa si tatay sa akin dahil nakikigitara lang ako, binilhan nya ako ng sarili kong gitara. Walang marunong tumugtog noon sa klase namin ng gitara, kaya feeling ko ay ang galing-galing ko. Gusto ko rin noon na matuto mag piano, pero dahil nga mahirap lang kami, hindi nasunod ang wish ko kay santa claus na magkaroon nito..

Grade 6:

Section 1. Tumindi lalo ang kompetisyon sa honor section dahil graduating na. Pero wala parin akong pakialam. Chill lang. Mas madalas ang petiks mode namin noong grade 6 dahil graduating na. Dahil honor section, madalas kaming maimbitahan ng ibat-ibat private high-school. Special ang treatment. Minsan kami ang pumupunta sa school nila, minsan naman ay sila ang dumadayo sa amin. Lahat ng ate ko ay sa isang Catholic School nag-aral at alam kong doon na rin ako mag-aaral ng highschool. Pero isang araw, may dumating sa room namin na representative ng isang private school for boys - Southrigde School of Alabang. Tradisyon pala nila ang magbigay ng scholarship sa mga male students ng honor section sa mga public schools. Ang requirements - no grades below 85%, ipasa ang exam nila, at dapat ay medyo may kahirapan sa buhay ang mga magulang/pamilya. In short, yung medyo walang kapasidan na makapag-aral sa private school. Nagpunta kami sa school para magexam - at ampota, sosyal ang students! Sanay kami na nakakakita ng mga batang nagtatakbuhan sa labas ng classrooms, pero hindi kami sanay na mga inglisero ang estudyanteng nagtatakbuhan at labang tide ang mga uniform. Mga taga Ayala Alabang at Alabang Hills kasi karamihan ang estudyante.  Mga may kaya at angat sa buhay, at mga spokening-dollars.  Pumasa ako sa exam, pero dahil maganda ang trabaho noon ni tatay, hindi rin ako nabigyan ng scholarship. 5 lang ang nakapasok sa scholarship. Ang ending, sa catholic school din ako napunta.

Pinakamemorable ay ang graduation. Nagstart ang graduation ceremony mga bandang alas-kwatro Maraming pasakalye, bago ang awarding of honours at ang pagtanggap ng diploma. Ang section namin ang unang umakyat ng stage. Cool lang kami lahat - ninanamnam ang bawat sandali sa stage. Pero, potah - pasado alas-nuebe na nang matapos tawagin ang lahat ng estudyante. Imagine...21 sections ang grumadweyt...mahigit isang libong estudyante ang tinawag, kumaway, nagmoment, umiyak, at nagpapicture sa stage - isa-isa!!! Nyeta! Pancit lang ang hinanda ni nanay noong grumadweyt ako.  Pero dahil naibenta ni daddy ang kanyang sasakyan noong panahon na yon, binilhan nya rin ako ng bisekleta. Grad gift. Para daw sa pagiging mabuti kong mag-aaral. Ayaw nya akong bilhan ng bike noong una, pero nagdrama ako. Bata pa ako noon, at feeling ko madami kaming pera dahil nabenta ang kotse. Gumana naman ang pagdadrama ko at nakuha ang inaasam na bmx. XD  Gusto kong palagyan noon ng rotor ang bike ko pero hindi na ito nasunod, mahal kasi ang mag-upgrade.

Malamang-lamang ay nag skip-read ka kung andito ka na sa huling talata. Alam kong walang moral ang kwento, pero wala akong pakialam sayo. Hahaha. O sige na, sa susunod susubukan ko naman ang highschool - mas maikli yun dahil hindi ko natapos ang highschool ko. Hahaha.. joke lang.

Byerts!

P.S.  puta - ito na yata ang pinakamahabang walang-kwentang-lathala na naitipa ko dito. Ipagpaumanhin nyo.  salamat din kung binasa mo ng buo, haha. XD

Sy - wannabe

I've been trying to set myself in the mood for a fresh start. Getting a new job and updating and refreshing this blog, as well as the other, is part of the fresh start I am aiming. Keeping two blogs at a time is not a small thing. Why I am keeping two blogs is, errr, none of your effing business - haha, just kidding. While I am keeping two blogs, I still don't think it's being redundant (for one, my other blog is still almost empty). Things that I normally do, and normally happen in my everyday life, will be posted here. The other side of me, pfft - and all those emoish-litany-blahs, will be thrown in my other blog. Emoish shits and rants and the sort of - you know. Honestly, I really don't want to do that anymore, but if it can't be helped, then it can't be helped. If I'd have some shits to rant about in the future, then that's where it would go. That's proper segregation of garbage.

Goals have been set and I just need to work on them, even little by little. Getting a new job tops my goals, resigning afterwards follows (haha, kidding). I'll try to stay longer in my next job. Sometimes I wish I were born rich so I could do and buy everything I want for myself and my family, or, at least everything we need. My mom got mad at me one time when I jokingly asked her to return me to my real parents (I was referring to Henry Sy's son - if ever he has one, i don't know). But of course it was all just a joke. I'm my parent's biological son and I'm not complaining (never will).  It's just that, I think I'd be happier (correct term is more satisfied) if we were rich. Who wouldn't be? Ang swerte ng mga apo ni Henry Sy di ba, kahit tig-i-tig-isa silang mall kayang kaya, sobra pa, pfft.

To those who are expecting to get their 13th month pay this month, or in Dec - screw you, jerks!!! Hahahaha.... I'm not bitter or anything, I swear. XD

Dati ginagamit ko lang pamaypay ang pera...! XD

I know I am going to get a new job before the month (or year...waaah) ends... God is preparing the perfect job for me and I can feel it materializing. Ang kumontra mamamatay!  Hehe... Joke lang, konsensya mo na lang bahala pag kumontra ka (kokonsensyahin ka ng konsensya mo hanggang mamatay ka). XD

This doesn't make sense anymore. Byerts now! XD

Ganito minsan magbatian ang mga kaibigan ko...



Imahe mula sa chat ng kaibigan kong si rhea may at rommel


Ang sweet nila ano, nagkalat ang tae sa chat.  Next week luga naman ang tawagan nila. XD

Mon Objet D'Art III

Had too much of slothful moments the past few days (weeks/months, actually), so I decided to edit my previous works and reapply oil paints.  They look better now (I think).



"Under the Bloody Sky" Oil on 18x24 inch pre-stretched white canvas





a closer look of the Old barn



"Efetsem" Oil on 30x20 inch pre-stretched white canvas

Both are, ahemmmm, for sale [if anyone is interested (baka sakali lang) - haha, parang may bibili].

Below are my most recent works in acrylic.  Pls don't mind the colours and the styles I used.  I'm not a schooled artist, you know.  I'm a learning painter and I'm pretty much trying to discover my own style.

"Into the Misty Woods" Acrylic on 15x21 plywood



"Untitled" Acrylic on 15x21 plywood



Both were painted on wood (plywood, and they're back to back - tipid mode, haha) as I still don't have canvas.  Well, it doesn't really matter whether I paint on a real canvas or not, i'm just practicing anyway.  I enjoyed creating those heavy strokes in the painting showed in the last pic.  It's inspired by a painting I saw in the ManilArt exhibit.  I'm not sure what this style/genre is called, but it looks more like of the expressionism (check out Stary Night by Van Gogh).

This is all for now.  Ulitin ko lang, for sale yung dalawang oil painting, teee heee!  XD  Byerts!

Blogger Ako

Isang online-diary ang gusto kong mangyari noong nagsimula akong magbato ng titik sa blogosperyo. Plano ko kasi noon na, balang araw pag ako'y pumanaw, merong mababasa tungkol sa akin ang mangilan-ngilang tao na nagmamahal sa akin... kung paano ako namuhay at kung paaano ako tumugon sa mga bagay-bagay sa aking paligid. Hindi ko ninais na magsulat para ibida ang sarili sa mga taong hindi ko naman kilala, o para sa kung ano pa mang lohikal o hindi na rason ng ibang blogeryo. Ayaw ko nga noon na nababasa ng ibang tao ang aking blog. Para lang tanga, hindi ba? Pwede kang tumawa. Bakit nga naman ako gagawa ng blog sa internet, na abot-kamay ng sino mang may sapat na kakayahan at kaalaman sa computer, kung ayaw ko naman itong mabasa ng iba? Madamot ako noon, ayaw ko na malaman ng ibang tao ang mga nararamdaman ko, ang iniisip ko, at mga binabalak ko. Sa isip ko'y para lamang ito sa mga taong malapit sa akin. Sabi ko nga, gusto kong mabasa nila ito pag ako'y wala na. Wala naman kasi akong maipapamanang materyal na bagay sa aking mga mahal sa buhay, kundi tanging mga alaala ng mga pangyayari sa mga panahon'ng namuhay ako sa mundo. Tumagal ako ng limang taon sa pagbablog na walang masugid na tagasubaybay, at iilan lamang ang may alam - karamihan pa sa kanila ay napadpad lamang ng hindi sadya.

Hindi ako magaling magsulat sa tagalog, ganun din sa salitang ginagamit ko noon sa aking pinagtatrabahuhan. Pero sa kabila ng aking kakulangan sa kaalaman, at kung minsan ay lantarang paglabag sa batas ng balarila, sadya man o hindi, ng ating sariling wika at sa wikang frances (joke lang, ingles), minsan parin akong nangarap na balang araw ay makakapagsualt ako ng libro, na, katulad ng orihinal kong balak sa pagkakaroon ng online-diary, ay magiging alaala na maiiwan ko sa mundo. Pangarap lang naman iyon, at nananatili paring ganoon. Medyo bata pa kasi ako noong mga panahon iyon, lahat ng bagay ay gusto kong gawin, at ang pagsusulat ay kabilang sa medyo-may-kahabaan kong listahan. Sa sobrang dami ng nais kong gawin ay, sa totoo lamang, wala akong nagawa ng buo. Lahat ay hilaw at pangkaraniwan lang. Hindi na ako ngayon nanganggarap na makapag-sulat pa ng libro. Hindi naman sa sumuko na ako. Mangyayari na lang ang dapat mangyari. Nais ko lamang unahin, sa ngayon, ang ilang bagay na mas karapat-dapat unahin...mga bagay na naipagpaliban ko at hindi ko naituloy sa maraming dahilan. Isa pa, napag-isip-isip ko kasi na ang seryosong pagsusulat, sa ingles man o tagalog, ay labas talaga sa intelektuwal kong kapasidad. Bukod pa riyan, sadya akong tamad at mabilis mawalan ng gana matapos simulan ang isang bagay; isang hindi magandang katangian na dapat ko munang ayusin sa aking sarili. Nasabi ko na noon minsan na ako'y isang masamang magulang ng aking blog. Kung ang aking blog ay isang sanggol, malamang ay matagal na itong nailibing at naging pataba sa damo. Hindi kasi ako consistent sa pagbisita at pagbato ng akda sa aking blog. At gaya ng nakaugaliaan ko sa aking trabaho, palipat-lipat din ako ng blogsite. Ang una kong dalawang sites ay wala na - nagsara kasi ang yahoo 360 blogs ng hindi ko namamalayan. Hindi na tuloy ako nagkaroon ng pagkakataon na maisalba ang mga naitago ko sa aking orihinal na blogsite. May ilang pagkakataon na isang beses sa isang buwan lamang ako napapadpad sa aking sariling lungga. Bagamat ganito ako bilang blogeryo, nanatili parin akong aktibo sa pagbabasa ng mga dati ko nang sinusundang mga blogs, at ang karamihan sa kanila ay hindi alam na ako'y tagasubaybay. Ang internet ay isang malawak na mundo ng kaalaman. Maganda rin na source ng karunungan ang nilalaman ng isip ng ibang tao. Marami akong natututunan mula sa pagbabasa ng opinyon at karanasan ng mga kapwa ko bloggers, at totoo naman na napakaraming matatalinong bloggers sa mundo at marami dito ay mga pinoy. Bihira ako noon magbigay ng komento sa mga nababasa ko. Ang sa akin kasi dati - ang nasabi nila ay nasabi na. Period. Sumang-ayon man ako o hindi, hindi na iyon mahalaga. Hindi na ganito ang pananaw ko ngayon.

Bibihira nalang ngayon ang mga malulupit-ngunit-simple-at-hindi-sikat na bloggers.  Parami na rin ng paparami ang mga humor-blogs sa mundo. Dati, si Unkyel Batjay ng kwentongtambay.com at si Nanskii ng nanskii boi's wurld lang ang mga sinusundan kong humor blogs. Sa libro naman ay si Bob Ong (hindi ko nagustuhan ang mga huling libro nya, ewan ko lang ang bagong lalabas na ikawalo). Hindi pa sila gaanong sikat noon. Sa ngayon, marami parin ang magagaling, pero bihira nalang sa kanila ang hindi sikat. Pero ano pang magagawa ko, sikat na sila. Ang importante ay gusto ko ang nababasa ko, marami man akong kasabay na bumabasa o ako lang.  Pero patuloy parin ako sa paghalughog ng mga di sikat na bloggers.  Masarap kasi basahin ang mga sulat ng mga bloggers na wala gaanong tagasubaybay - nagiging mas tapat kasi sila sa mga nais nilang sabihin, walang bahid ng pagpapasikat, at hindi sumusunod sa kung ano sa tingin nila ang bebenta sa mata at panlasa ng mga mambabasa at ng mga posibleng mapapadpad sa kuta nila. Isang halimbawa ng seryosong blogger na tinutukoy ko ay si Tobey - ang may-ari ng wordgasm.com. Kilala ko kasi siya ng personal, kaya nasasabi kong ang blog nya ay isang buhay na patunay na maaaring maging extension ng buhay ng isang blogger ang kanyang blog.  Matalino sya sa personal, ganun din ang ganyang blog. Siya ang blog nya at ang blog nya ay sya. Siya 'yon. Puro...at walang halong pagpapanggap at pagpapasikat.

Marunong na akong mag-iwan ng komento ngayon. Dati kasi ay bihirang-bihira ako mag-iwan ng komento. May sarili akong mundo noon, at madamot ako sa kaalaman at impormasyon at pagbibigay ng papuri. Kamakailan lang, natutunan ko na isa pala itong magandang paraan ng pagpapakita ng "appreciation" sa isang kapwa-blogger. Parang isang pag-uudyok na "wag kang titigil sa pagba-blog" Ang totoo, galit ako noon sa mga tinatawag ko na mediocre-bloggers. Sabi nga nila, ang mga magnanakaw, galit sa kapwa magnanakaw. Sino nga ba ako para husgahan na mediocre ang kakayanan ng isang blogger o ang laman ng isang blogsite? Kagaya ko, maaaring ang nais lang nila ay ang makapaghayag ng mga bagay-bagay na hindi nila masabi sa mga tao ng personal, may kwenta man ito sa aking paningin o wala. Ganun naman ang lahat ng bagay, lahat ay may dalawang mukha. Maaring ang maganda at may saysay at nakakaaliw para sa akin ay isa lamang kabobohan para sa iba, at kabaligtaran. Isang bagay na natutunan ko sa pagbabasa ng mga blog ng iba - kung hindi mo gusto ang nabasa mo, kalimutan ito at humakbang pasulong. Parang pagbabasa lang ng libro, pag tapos na ang pahina, ipihit ito sa susunod, o di kaya ay isara na lang. Hindi naman kailangang pilasin ang libro o di kaya ay sunugin kapag hindi sumakto sa ating panlasa ang laman nito. Ang maaaring basura ni Pedro ay yaman ni Juan. Ano man ang nilalaman ng isang blog, malalim man ito at malaman, o mababaw lamang at matabang sa panlasa, lahat ng iyan ay pinag-isipan ng may akda.

AFTERWORD:

Blogger ako, nagpapahayag ako ng saloobin, at nirerespeto ko rin ang lahat ng aking kapwa blogger at mga sulatin nila, sang-ayon man ako o hindi, namangha man ako o nahikab, o tinapos ko man basahin o hindi. Hindi parin naman ako bigo sa orihinal kong dahilan kung bakit ako nagbablog. Dalawang buwan mula ngayon ay 2yrs na ang aking blogspot. Ipagpapatuloy ko parin ang aking online diary.

Bakit tagalog ngayon? Gusto ko lang ulit masubukan kung paano magsulat sa tagalog na may tamang pag-iingat. Sa katunayan, purong tagalog ang aking pinakaunang blog. Pero, bakit ko nga ba ito naungkat? Ewan. Hindi naman talaga importante kung tagalog o ingles ang panulat ko.

Umaga na, tama na. Byerts!